Ingezonden stukken

Ingezonden stukken van jonge mantelzorgers

Veronique aan het woord.

Hallo iedereen,

Eerst zal ik me even voorstellen. Ik ben Veronique Lucas en ik ben 18 jaar. Ik woon samen met mijn vriend en mijn 2 honden in Capelle aan den IJssel en ik werk op een reisbureau.

Mijn moeder heeft een whiplash, wat tot gevolg heeft dat armen en benen langzaamaan steeds slechter worden. Mijn moeder liep met krukken en de lange afstanden deed ze met een rolstoel. Vanaf mijn 12e jaar heb ik mijn moeder verzorgd. Dit varieerde van boodschappen doen tot aan het huishouden . En van haren wassen tot aan het verzorgen van de financiën. Ze lag heel veel in het ziekenhuis en dan was ik gewoon alleen thuis.

Een meisje van toen 14 jaar hoort een onbezorgd leventje te lijden, maar in alle opzichten werd ik hierin beperkt. Uit school kon ik niet zomaar met vrienden mee, ik moest eerst kijken of thuis alles goed ging of dat er nog iets gedaan moest worden. Ik heb in die tijd heel veel verzuimd van school. Als het slecht ging met mijn moeder, dan bleef ik thuis of als ze naar de dokter moest, dan ging ik mee. Het heeft als gevolg gehad dat ik nooit mijn middelbare school heb afgerond. Als ik op school was dan stond continu mijn telefoon aan omdat ik elk moment van de dag gebeld kon worden dat ze gevallen was en dat ze naar het ziekenhuis moest. Ik moest dan meteen naar huis komen.

Je leeft continu in angst of het wel goed gaat, of ze niet gevallen is. Mijn hele leven stond in het teken van mijn moeder. Veel vrienden had ik niet, de meerderheid kan niet tegen zo’n moeilijke en beperkende situatie.

Toch heb ik de afgelopen jaren ook heel veel geleerd en als ik het over zou moeten doen dan zou ik het zo weer doen. Het is een heel zwaar leven, maar als je van iemand houd dan heb je dat er voor over. Ik zou wel alle jonge mantelzorgers aan willen raden om op tijd hulp te zoeken voor jezelf. In je eentje kan je het niet aan. Of je die hulp nou zoekt bij een vriend(in), familielid of een instantie. Doe het!

Inmiddels is mijn moeder naar een aangepaste woning verhuisd in Bergen op Zoom. Ze stond al voor deze woningen ingeschreven, maar nadat ze vorig jaar verlamd is geraakt vanaf haar middel door een valpartij is er spoed achter gezet. Ze kon namelijk haar huis niet inkomen met een rolstoel.

We hebben bewust er voor gekozen haar in te schrijven voor een FOCUS-woning. (je woont zelfstandig maar kan ten allen tijden om hulp vragen) Mijn moeder en ik hadden geen moeder-dochter relatie, maar een patiënt/verzorger relatie en dat is natuurlijk niet goed Ook moest ik een eigen leven gaan opbouwen en niet mijn hele leven gaan wijdden aan mijn moeder. Ik had het trouwens wel gedaan als het had gemoeten!

Ik woon nu samen met mijn vriend en de relatie met mijn moeder is er alleen maar op vooruitgegaan. Het was een moeilijke stap, maar wel een hele goede.

Tegen andere mantelzorgers zou ik nog willen zeggen.

Ik heb met heel veel liefde voor mijn moeder gezorgd, ik zou het ook zo over doen, maar denk ook aan je zelf. Het is een heel zwaar leven en geloof me, alleen kom je er niet!

Liefs Veronique

Het verhaal van Bas.

Ik ben Bas en ik ben 14 jaar. Ik heb een broer die 2 jaar ouder is en die heeft soms wat extra aandacht nodig omdat hij adhd heeft. Dit is een soort storing in je aandacht en mijn broer is ook hyperactief. Hij gebruikt hier nu medicijnen voor en daardoor gaat het beter met hem. Hij vindt het helemaal niet vervelend om deze medicijnen te slikken; het is nu rustig in zijn hoofd en voelt zich veel minder snel opgejaagd.

Toen hij nog klein was, kwam hij nogal eens in de problemen. Hij kon heel erg boos worden, dan sloeg hij volkomen door en gooide met alles wat hij te pakken kreeg. Het is twee keer voorgekomen dat hij een vriendje veel te hard geslagen heeft. De moeders stonden natuurlijk meteen voor de deur en het is moeilijk voor anderen om te begrijpen wat adhd met je doet en mijn moeder had het er erg zwaar mee.

Momenteel gaat het redelijk goed, maar we moeten er altijd rekening mee houden. De medicijnen kunnen niet alle uitbarstingen onderdrukken. Zo hebben met Sinterklaas een dartbord gekregen en hebben we met elkaar afgesproken dat de pijlen van mijn vader zijn en als we willen spelen dat we dat alleen doen als mijn vader erbij is.

Gelukkig is het een vrolijke jongen waar ik ook veel lol mee heb en ik zou geen andere broer willen hebben!

Groetjes, Allard

Het verhaal van Bart.

Ik ben een jonge Mantelzorger van 17 jaar en van dat woord had ik nog nooit gehoord. Ik zorg voor mijn vader, hij heeft heel veel last van zijn longen. Is soms erg benauwd en dan heeft hij 24 uur per dag zuurstof nodig. We hebben een paar uur per week hulp om het huis schoon te maken. Als mijn vader niet zo benauwd is doet hij de boodschappen, hij heeft zo`n elektrisch karretje. En kookt hij sàvonds voor ons tween, ik heb geen moeder, broer of zus.

Een tante komt af en toe langs om mijn vader te helpen met allerlei zaken. Maar heel vaak moet ik voor de boodschappen zorgen, eten koken en mijn vader helpen als hij het zo benauwd heeft. Dat gebeurd ook wel eens s`nachts, maar dat komt gelukkig niet zo vaak voor.

Wat wel fijn is, mijn vader heeft altijd tijd voor mij als ik thuis kom uit school. We drinken dan wat, ik ga m`n huiswerk doen en kijk of dat er nog wat gedaan moet worden in het huishouden. Veel tijd voor vrienden of uitgaan heb ik niet, ik kan nooit lang weg blijven.